БЯЖЫ!

Блог пра тое, як узяць сябе ў рукі
і пачаць бегаць

Гартуем беларуска-інданезійскае сяброўства! Або што дае ўдзел у спаборніцтвах

Усе гэтыя медалькі, памятныя кашулькі і прызы ад спонсараў – добра, але галоўнае, што бярэш з забегаў – гэта МЕГА матывацыя! Як гэта зрабіць?

Перад забегам у гонар Дня Незалженасці Інданезіі - з заўзятаркамі з гэтай краіны

Усё, што звязвае мяне з Інданезіяй – гэта знаёмая студэнтка з Джакарты, якая гасціла ў нас каля тыдня-двух. Але калі я даведаўся, што Амбасада Інданезіі ладзіць забег на 10 кіламетраў з нагоды Дня Незалежнасці гэтай краіны, ніякіх сумневаў я не меў: трэба бегчы! Навошта? Лавіць фан!

Давайце дамовімся: калі мы не прафесійныя спартоўцы, то спаборніцтвы мусяць прыносіць нам максімальную асалоду, а не быць выключна выпрабаваннем.

Трошку левітацыі на разагрэве перад стартам!

Я стаўлюся да такіх спаборніцтваў, як да класнай спартовай прыгоды, а да сапраўды вялікія і далёкія мэты, як Марафон я ўспрымаю як будучую УЗНАГАРОДУ за сотні трэніровак і ўпартасць.

На такіх спаборніцтвах вы пабачыце шмат розных прыгожых людзей, зловіце сотні ўсмешак! Валанцёры будуць падбадзёрваць вас дудзеннем, крыкамі, апладысментамі, а часам – барабанамі ці нават рок-выступамі і танцамі чырлідэрак!

Падчас забегу і дзеці, і дарослыя гледачы працягваюць вам руку – «дай пяць»! У гэты дотык за імгненне перадаецца неверагодная колькасць энергіі! Не пашкадуйце сваёй, зрабіце кручок на 1,5 метры і ўсміхніцеся ў адказ!

Фатографу таксама варта усміхнуцца і памахаць

Гэтак было і падчас забегу ў гонар Дня Незалежнасці Інданезіі. Гэта ўсяго толькі дзясятка, спантанная, і я да яе не рыхтаваўся адмыслова, бег дзеля фану, падпяваў Вольскаму і Red Hot Chili Peppers у навушніках.

Трэба было па парку наматаць 4 кругі. Каля страту/фінішу стаяла публіка і падбадзёрвала бягуноў – хлопала, свісцела, крычала. Першы раз я прабег міма іх на максімальным паскарэнні, расставіўшы рукі ў бакі і з «гукам самалёта». Ім усім вельмі спадабалася – свіцсцелі і крычалі ў два разы грамчэй.

Другі раз я прабег міма іх з крыкам «Няхай жыве Інданезія!»

Трэці раз, госпадзі прасці, я падбег да іх, развярнуўся і пабег задам наперад.

Цяпер гэта ўспрымаецца як клаўнада і фрыкерства, але паверце – у то момант атмасфера была такая, што гэта не выглядвала дзіка або трэшова.

Але гэта не ўсё – я пры гэтым умудрыўся прабегчы самую хуткую сваю дзясятку! З усімі гэтым бегам задам наперад! Хоць на трэніроўках мне аніяк не ўдавалася «выбегчы» дзясятку з 50 хв (так я бегаю досыць павольна – ну і што з таго?).

Якая выснова? Лавіце фан! Больш фана – больш гармонаў – больш хуткасць і вынослівасць! Але рэгулярныя трэніроўкі перадусім ;) На адным фане далёка не пабяжыш, але як каталізатар – найлепшая рэч!

Ах так, вось і медалька!