БЯЖЫ!

Гэта было першае спаборніцтва, за якое я сапраўды хваляваўся. Хваляваўся, што прыйду апошні, што не дам рады. Хаця гэта было толькі 17 кіламетраў. А напалохалі мяне – супернікі.

I Przełajowy Bieg Terytorialsa – гэта спартовая імпрэза, якую арганізавалі Сілы тэрытарыяльнай абароны Польшчы. За тыдзень да пачатку я пагартаў стартавы спіс. Насупраць імёнаў спартоўцаў віднеліся назвы сілавых адзінак, якія яны прадстаўляюць.

А я? А што я? – пытаю сам сябе. Ці мне тут важная толькі перамога? Ці я бараню імя сваёй каманды? Краіны? Упершыню я адчуваў ментальны ціск перад спаборніцтвам, прычым гэты ціск я сам сабе і зарганізаваў. Цяпер-та я гэта разумею. А тады:

- Вася, страмаюся я. Буду там адзін дрышч, прыбягу апошнім. Там жа звяругі адныя.

Васіль, мой калега з Белсату, сядзеў на рэдакцыйнай кухні і няспешна еў «ссабойку». «Паслухай, – кажа ён, – ці ад таго, што ты прыбяжыш апошнім ці перадапошнім, ці ўвогуле ніякім, штосьці па-сапраўднаму залежыць? Ці ты станешся ад гэтага горшы ці лепшы, чым ты ёсць?»

Бегчы з польскімі вайскоўцамі было пякельна цяжка. Там практычна не было выпадковых людзей. Траса праходзіла трошку праз пяскі, трошку праз горачкі, праз дарогі з карэннямі. Супернікі адразу пайшлі надта добрым тэмпам. Але я даў рады. Іншага варыянту проста не было.
На 8,5 км даў пяць сыну, палюбаваўся на маю каханую. І падумаў: тысяча катоў, ЯШЧЭ СТОЛЬКІ Ж! Неяк пераключыў думкі з кіламетражу на іншае, бо інакш было невыносна. Траса была на два кругі і я ведаў, што мяне ізноў чакаюць горачкі, пясок і карэнні. Вадапой быў толькі адзін, шкляначка 150 мл.

Праз тое, што гэта была траса на два кругі, цяжкавата было псіхалагічна: я ўжо пачаў стамляцца але ведаў, што наперадзе яшчэ столькі ж. І таму я пачаў выкарыстоўваць псіхалагічныя «штучкі»: я перыядычна ў думках «прывязваўся» да іншых бегуноў, уяўляў, што ён мяне цягне за сабою на эластычным тросе з гумы. Я ставіў мэту спачатку ўтрымацца, а потым абагнаць. У большасці выпадкаў атрымлівалася.

Праз 3-5 метраў пасля фінішу жаўнер уручаў медалі, але я разагнаўся, як паравоз і праляцеў міма яго! «Можа яшчэ вернецца», – сказаў каментатар у мікрафон.
А мяне перапаўнялі эмоцыі: я прыйшоў далёка не апошні, я даў рады, я фінішаваў са сцягам. Мой сын і жонка напэўна мною ганарацца. І ўвогуле, я самы хуткі беларус на гэтым забегу (бо адзіны).

Без жонкі і сына было б не так здораўска. Калі ведаеш, што цябе чакаюць на фінішы, гэта неверагодна матывуе.

Ва ўсіх выпадках – сярэднячок. І гэта ой някепска, адарваць зад ад офіснага крэсла і бегаць як вайскоўцы, якія выпраўляюцца бараніць гонар часткі!

Але галоўнае - я выклаўся, я мог, не даў слабіны ні на адным кіламетры.