БЯЖЫ!

Блог пра тое, як узяць сябе ў рукі
і пачаць бегаць

Два месяцы да Афінаў. «Псіхануў» на 33 км

«Кантрольны забег» на 33 км. Не, не так гэта мусіла выглядаць. Чытайце і не паўтарайце маіх памылак :)

На выходныя запланаваў прабежку 30-35 км, але то хатнія справы, то праца... Даводзілася адкладаць, ажно пакуль не «псіхануў»: або сёння пасля працы, або ніколі!

О, прабежкі ў лесе ды па балоце! +200 пунктаў да крутасці :)

...Справа і злева ад грунтовай дарогі – забалочаны лес, канавы ды ўзгоркі. Я ўжо прабег 15 кіламетраў і вырашыў зрабіць элеганцкі кружок па запаведніку. Ну не вяртацца ж той самай дарогаю!

Кіламетр за кіламетрам, пульс трымаю да 150, але можа варта і прыспешыць. Бо цямнее. Пачынаецца ліственны лес. Месцамі дарога размытая, стаяць лужыны, пад нагамі слізка. Неўзабаве аднак выбягаю з запаведніка на шашу.

Батарэя ў тэлефоне сядае. Але я паспяваю ўпэўніцца, што выбраў слушны кірунак, прабягаю праз невялічкую вёсачку. Заканчваецца асфальт і ліхтары. Я ізноў упіраюся ў лес. Бегчы цемраю наўпрост? Збочыць і бегчы па асветленай шашы, але – рабіць кручок?

Я выбіраю кручок.

Каля дамоў раз-пораз стаяць жыхары, вырачыўшы вочы на варʼята (мяне). Гонар не дазваляе мне спыніцца і спытаць, у які бок горад. Бо я ведаю, што рухаюся ў слушным кірунку. Толькі колькі яшчэ кіламетраў? 5? 8? 10?

На 27 кіламетры тэлефон здох, я застаўся і без музыкі, і без мапы

Не прападу. У мяне з сабою ў заплечніку рэшткі ізатоніка, каля 150 мл. Фаер, як у футбольных фанатаў – на выпадак, калі сустрэну дзікоў. Трошку сухафруктаў і ратаўнічая «тэрмакоўдра». Нават у выпадку траўмы, не прападу. На руцэ – апаска з LED-дыёдамі, мяне на шашы відаць здалёк.

Але адрэналін бярэ сваё. Больш за ўсё мяне хвалюе, што жонка будзе мяне чакаць і не зможа датэлефанавацца. Пульс даўно за 160, я адчуваю стому. Але хачу вярнуцца дадому найхутчэй, каб за мяне не хваляваліся.

Калі бяжыш праз лес пасля заходу сонца, то ён выглядае інакш. Без гэтага прасвету. Наадврот, наперадзе - толькі цемра. Той яшчэ атракцыён :)

Урэшце я выбягаю на знаёмую дарогу. Дакладна памятаю, што ад гэтага месца да дому – роўна 5 кіламетраў. Гэта значыць – яшчэ з паўгадзіны. Пераступіўшы праз гонар, вырашаю, што на першым жа прыпынку сяду ў аўтобус. На гэтым трэніроўка скончылася.

Не, не так гэта мелася быць. Добры кіламетраж, добрая форма, але – неадпаведны час для трэнінгу (пачынае цямнець, а я ў глыбіні лесу!). Як вынік, 1/3 прабежкі была без кантролю пульсу, з небяспекаю для здароўя (на цёмнай грунтовай дарозе з лужынамі і брудам лёгка вывернуць нагу, або трапіць пад машыну на цёмнай шашы), псіхалагічны дыскамфорт (дома хвалююцца).

...як вярнуўся дадому, адчуў што мне становіцца горш і горш. Паднялася тэмпература, есці не хацелася. Ператамленне. Уратавала таблетка ад тэмпературы і я сярод ночы «паўстаў з палеглых» і палез у лядоўню за сырам і тунцом :)

На раніцу, што праўда, быў свежы, як агурок. Але навучаны: ніякіх спантанных прабежак больш за 15 км :)

Беражыце нервы і ногі!)