БЯЖЫ!

У мяне ёсць сябар Вася. З ім мы каля году разам хадзілі на бокс. «Проста Вася створаны для боксу», – думаю я, схапіўшы ад яго чарговую плюху на трэніроўцы.

Яшчэ ў мяне ёсць сябар Яр. Здаровы лысы мужык. Такога запраста ўяўляю са штангаю.

Літаральна ўчора я завяршаў сваю расслабленую «пяцёрачку» і на апошніх кіламетрах мяне абагнала дзяўчына, ды так, што проста адчуў «ударную хвалю». Калі б я быў бабулькай, то напэўна схапіўся і за галаву з енкам «А божачкі, якая ж худзюшчая!!!». Але я не бабулька. Я проста бягу свае пяць кіламетраў. І мне стала цікава: на колькі дзяўчыны хопіць на гэткі тэмп. І паднаціснуў.

«Пераследванне» працягвалася з 1,5 кіламетры, бег я з хуткасцю каля 4 хв / км, што для мяне досыць хутка. Але сілуэт дзяўчыны заставаўся дзесьці на даляглядзе. Я зразумеў, што пытанняў адносна сурʼёзнасці падрыхтоўкі ў мяне больш няма. І яшчэ раз пераканаўся, што не варта судзіць пра ранера паводле ягонага вонкавага выгляду.

Тут адкрыццём для мяне быў Варшаўскі паўмарафон. Вы думаеце, што такія дыстанцыі бегаюць дасканалыя ранеры? Ідэальныя фігуры? Падцягнутыя спартоўцы, што выпраменьваюць гэтую сваю фізічную дасканаласць, як на рэкламах спартовай вопраткі?

Я бачыў розных людзей, якія мяне абганялі, якіх я абганяў. Мужчыны атлетычнага целаскладу. Дзевачкі-худышкі з ножкамі-запалкамі. Бегуны і бягунні з «бачкамі». Тата з каляскай. Мужчына без рукі. Дзядуля з сівымі вусамі. Бягун з жывоцікам, які праляцеў міма мяне на 15-м кіламетры, як пушачнае ядро. Шмат розных людзей. І абсалютная большасць з іх дабегла, даляцела да фінішу.

Я на свае вочы бачыў тысячы доказаў, што бег – для ўсіх.